Social Housing MHD
Opdrachtgever:
Bouwmaatschappij Noorderkempen
Locatie:
Hoogstraten
Realisatie:
Fase 1: 2006 – 2015
Ontwerpteam:
David Driesen, Tom Verschueren, Sacha Bratkowsky, Kobe Van Praet, Liesbet De Winter
Fotografie:
Bart Gosselin
Schaal:
3556 m²
Publicaties
Voor het sociale woningbouwproject werden twee eenvoudige bouwvolumes ingepland rondom een semi-publiek woonerf. Een groene afscherming bakent overgangsruimten af tussen het publieke binnenplein en de privatieve (voor)tuinen.
Het woonerf is letterlijk en figuurlijk het groene hart van het project. Er werd hier maximaal geïnvesteerd in een gemeenschappelijke buitenruimte. Het geeft de bewoners een plaats om sociale interacties aan te gaan en banden te versterken, terzelfdertijd kunnen ze zich terugtrekken aangezien elke wooneenheid ook een privatieve buitenruimte heeft. Naast deze thematiek speelt ook de drijfveer om het geheel maximaal te connecteren met het bestaande stedelijk weefsel. Verschillende doorgangen verzekeren de verbinding tussen het binnengebied en de straat. Dit alles maakt van de gemeenschappelijke tuin de spatiale en sociale drager van het project.
De morfologie van het bouwblok speelt hierin op het landelijke karakter van de omgeving waar duidelijk de schaal van de individuele, ‘kleine’ woning aanwezig is. De conceptkeuze voor het spel van verspringende daken is dus een logisch antwoord op deze schaal. Door dit spel samen met de verschillende materialisering van de woonblokken wordt een schaalverkleining gecreëerd. De dakentektoniek doorbreekt het anders massieve bouwblok. Tevens benadrukt elke dakvorm de individualiteit van het wonen.
De positionering van de ramen geeft een zeker ritme en verticaliteit aan de gevel. Extra spanning wordt gecreëerd door op weloverwogen plaatsen een aantal raamopeningen uit deze ritmiek weg te laten. Eentonigheid wordt vermeden, zonder een bepaalde eenheid op de site te verliezen.
De morfologie van het bouwblok speelt hierin op het landelijke karakter van de omgeving waar duidelijk de schaal van de individuele, ‘kleine’ woning aanwezig is. De conceptkeuze voor het spel van verspringende daken is dus een logisch antwoord op deze schaal. Door dit spel samen met de verschillende materialisering van de woonblokken wordt een schaalverkleining gecreëerd. De dakentektoniek doorbreekt het anders massieve bouwblok. Tevens benadrukt elke dakvorm de individualiteit van het wonen.
De positionering van de ramen geeft een zeker ritme en verticaliteit aan de gevel. Extra spanning wordt gecreëerd door op weloverwogen plaatsen een aantal raamopeningen uit deze ritmiek weg te laten. Eentonigheid wordt vermeden, zonder een bepaalde eenheid op de site te verliezen.